Χρόνος και χώρος

Χρόνος και χώρος
Ο χρόνος και ο χώρος αποτελούν το ‘φόντο’ σε οτιδήποτε μπορούμε να αντιληφθούμε και να περιγράψουμε επιστημονικά. Αν ο άνθρωπος δεν διέθετε μνήμη πιθανότατα δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί την έννοια του χρόνου. Στο χρόνο κινούμαστε συνεχώς, με σταθερή ταχύτητα και μονό προς μια κατεύθυνση (δεν γυρίζει πίσω). Αν ορίσουμε μια στιγμή ως αρχή (π. χ. τη γέννηση του Χριστού) τότε μας αρκεί μόνο ένα δεδομένο για να προσδιορίσουμε ακριβώς μια οποιαδήποτε άλλη στιγμή Αυτό το δεδομένο είναι ο χρόνος που μεσολάβησε (π. χ. για τα Χριστούγεννα του 2008 είναι 2008 χρόνια ή 2602368000 δευτερόλεπτα). Γι αυτό λέμε ότι ο χρόνος είναι μια από τις τρεις διαστάσεις του κόσμου μας.Ο χώρος είναι μια έννοια πιο κατανοητή από το χρόνο γιατί τον χώρο τον αντιλαμβανόμαστε κυρίως μέσα από την όραση που είναι η ποιο εξελιγμένη αίσθηση του ανθρώπου. Ο χώρος περιέχει τις υπόλοιπες τρεις διαστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε 3 δεδομένα για να προσδιορίσουμε ακριβώς μια θέση. Αν ορίσουμε ένα σημείο ως βάση τότε για να προσδιορίσουμε τη θέση ενός άλλου σημείου δεν μας αρκεί να πούμε ότι αυτό απέχει από τη βάση 100 μέτρα γιατί υπάρχουν πολλά σημεία που απέχουν 100 μέτρα από τη βάση (και βρίσκονται όλα πάνω σε μια σφαίρα με ακτίνα 100 μέτρα και κέντρο τη βάση.). Αυτός είναι ο και ο βαθύτερος λόγος που λέμε π. χ. ότι ένα γραφείο βρίσκεται στην οδό ηπείρου (1ο δεδομένο) αριθμός 32 (2ο δεδομένο) στον τέταρτο όροφο (3ο δεδομένο). Ή για να προσδιορίσουμε μια θέση πάνω στη γη χρειαζόμαστε γεωγραφικό μήκος, γεωγραφικό πλάτος και υψόμετρο (3 δεδομένα). Ας φανταστούμε ένα άδειο δωμάτιο. Ένα σημείο μόνο του μέσα στο δωμάτιο δεν έχει διαστάσεις. Αν στον ίδιο χώρο τοποθετήσουμε και άλλο ένα σημείο τότε μπορούμε να μετρήσουμε την απόσταση μεταξύ των δυο σημείων οπότε τα δυο σημεία ορίζουν ένα μήκος (μια διάσταση). Από αυτά τα δύο σημεία περνάει μια ευθεία Αν τοποθετήσουμε και ένα τρίτο σημείο που να μην είναι στην ευθεία με τα αλλά 2 και ενώσουμε τα τρία σημεία τότε φτιάχνουμε ένα τρίγωνο (δυο διαστάσεις). Το τρίγωνο αυτό δεν έχει όγκο αλλά έχει εμβαδόν και<< ανήκει>> σε ένα νοητό επίπεδο που χωρίζει το δωμάτιο στα 2. Από αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι όταν έχουμε τρία σημεία υπάρχει πάντα ένα επίπεδο που ακουμπάει και στα τρία : είναι το επίπεδο στο οποίο <<ανήκει>> το τρίγωνο που σχηματίζουν. Αυτός είναι και λόγος για τον οποίο οι φωτογράφοι χρησιμοποιούν τρίποδα και όχι τετράποδα. Ένα τρίποδο τραπεζάκι πχ δεν θα χρειαστεί ποτέ να του βάλουμε στύλωμα κάτω από το ένα πόδι για να πατήσει γερά, ενώ ένα κλασικό τραπέζι εστιατορίου είναι πολύ συνηθισμένο να μην πατάει καλά . Αν στο δωμάτιο προσθέσουμε ένα ακόμα σημείο που να μην ανήκει στο επίπεδο του τρίγωνου αλλά να είναι από τη μία ή από την άλλη πλευρά και ενώσουμε όλα τα σημεία μεταξύ τους τότε έχουμε φτιάξει ένα τρισδιάστατο σχήμα με όγκο, ένα τετράεδρο (πυραμίδα με τριγωνική βάση).